marah

setiap daripada kita tidak mungkin tidak pernah rasa nak marah kat orang. xkira la, sebaik mana pun kita, mesti seseorang itu even secubit, pernah rasa nak marah.

ade orang bile dia rase nak marah orang, die terus naik hangin.
ade orang bile die rasa bengang, die terus confront that person, cakap depan2.
ade orang bile die rase xpuas hati, mulalah die mengumpat about that person.
ade juga orang yang mana die marah kat orang lain, tapi pergi melepaskan perasaan kat someone else or something else like baling2 barang.
kalau remaja pula, marah2, buat vandalisme, derhaka pada ibu bapa.
tidak lupe juga ade orang marah2, then mula cari gaduh secara kasar.
ade juge orang yang jenis bile die marah sorang ni, die rase nak marah semua orang.
ade yang extreme siket bile marah ngan any person, die declare perang sampai xbercakap bertahun2.
ade jugak yang marah kat orang, tapi takut nak luahkan, sampailah semua tu accumulate banyak2.
ade yang xsuka perangai orang tu, nak marah tapi xsampai hati, so die pendamlah dalam hati, pandai2lah die pujuk diri sendiri.
ade pula suka silent treatment, xcakap tuk beberapa seketika atau beberapa hari.

xnormallah kalau seseorang xpernah rasa nak marah kat orang kalau that person melukai hati perasaan kita.

but as we know anger is not a good thing.
manusia, bila rasa marah xdapat dicontrol, bila rasional ditolak tepi, bila perasaan diutamakan, maka perkara xelok akan berlaku.

example: seorang isteri mampu membunuh suaminya sendiri bila dia dapat tahu yang suaminya curang.
(berita yang selalu keluar dalam paper)

just like the speech, bile mulut dan akal xbersambung, perkataan yang keluar dari mulut kita mampu mengguris hati seseorang.

bagi hati yang baik, bila perasaan marah tu mula menyebulungi hati dia, cepat2 die istighfar, ingat Allah.
yang ni bagus, tapi manusia bukan semua perfect. but we must try, right?

so, think twice before you act or speak.